ამბობენ, დრო სწრაფად გადისო. ცხოვრება ისეთი ხანმოკლეა, ბევრს ვერაფერს მოასწრებო.

არადა, იმდენი რამის გაკეთებაა შესაძლებელი..

შეგიძლია, მაგალითად, სცენა შეიყვარო, პროფესიონალი მოცეკვავე გახდე და გასტროლებით მსოფლიო მოიარო.

ან ფოტოაპარატს დაუმეგობრდე, სამყარო ლამაზ კადრებად აღიქვა და ბევრი, ბევრი საინტერესო ფოტო გადაიღო.

შეგიძლია, სულაც უმაღლეს მათემატიკას დაეუფლო, ფორმულებსა და ფინანსებში გაერკვე და ბანკში დაიწყო მუშაობა.

ბევრია, არა?!

.

.

.

აი, ვაჟა ქუჩულორია ამ ყველაფერს ერთად აკეთებს.

რა ხდება კადრს მიღმა?!

როგორც ფოტოგრაფს, მუშაობა ჩემიანებთან, მეგობრებთან მიყვარს. ვიცი, ვისგან რას უნდა ველოდე და რა ემოცია შეიძლება წამოვიდეს, რას გრძნობს კონკრეტულ მომენტში და შესაბამისად, სასურველ შედეგსაც ვიღებ. ვცდილობ, გაყინული მზერა არ ჰქონდეთ და იგრძნობოდეს, რომ ამ კადრის შემდეგ რაღაც გრძელდება. არ მინდა, ფოტო იქ მოკვდეს, მინდა იყოს მეტყველი და, რა თქმა უნდა, -ლამაზი კომპოზიციის.

.

.

ერთ სერიაში მოხუცი ქალი შიშვლად გადავიღე. ეს ქალი ჩემი უცხოელი მეგობარია. თავიდან ჩვეულებრივ პორტრეტებს ვიღებდით და მერე მოგვინდა, რაღაც განსაკუთრებული გაგვეკეთებინა. ეს ქალბატონი ახალგაზრდობისას ძალიან ლამაზი იყო და ფოტოებიც ასეთი გამოვიდა – სიბერეშერეული სილამაზე, ქალი, რომელიც წარსულს მისტირის.

გადაღებას როცა ვიწყებ, შეიძლება არც ვიფიქრო, რა მინდა გამოვიდეს. საბოლოოდ, მაინც ისეთია, როგორიც მინდოდა. მნიშვნელოვანია, ვინ გყავს მოდელი და რა მუხტს ვიღებ მისგან. ჩემი მოდელები, ძირითადად, მოცეკვავეები და მსახიობები არიან, მათგან მეტი ექსპრესია მოდის. ყველა ადამიანს ვერ ვიღებ, საინტერესო შტრიხები უნდა ჰქონდეს, შეიძლება უშნონაკვთებიანი, მაგრამ შინაგანად იმდენად ლამაზი იყოს, კარგი ფოტოები გამოვიდეს და ასეც მომხდარა.

.

.

ჩემი მოდელები უფრო შორს იმზირებიან. მეგობრებს ხშირად უთქვამთ, რომ ასე არასოდეს მოსწონებიათ მათი ფოტოები. უცხოელებთანაც მიმუშავია და იმათგანაც დადებით რეაქციას ვიღებ. გადაღების მომენტში ვქმნი ისეთ გარემოს, რომ პროცესში ისინიც ერთვებიან. სასცენო გამოცდილება მეხმარება, რათა ავათამაშო ისინი და რეალობა გააცოცხლონ.

ვაჟას თვალით დანახული ქალაქებიც სხვანაირია. პარიზი და ბარსელონა, ლონდონი და ამსტერდამი… ჰო, იცოდი, რომ ლამაზი იყო, მაგრამ ასეთი?!

შეიძლება იმ მომენტში არ ფიქრობ იმაზე, თუ რას ხედავ, მაგრამ ფოტოზე უკვე სხვა რაღაც ჩანს. ზუსტად ის, რაც გინდოდა და თურმე -დაგინახავს.

.

ფოტოგრაფიით ორი წლის წინ დავინტერესდი. ერთ-ერთი მეგობრის სახლში ვიყავით შეკრებილი და იქ კამერა მათხოვეს. გადაღება ვცადე და ლამაზი გამოვიდა, შემიფასეს – “კარგია!” მეც ვიფიქრე, რატომაც არა?! და მივყევი და მივყევი…

საგანგებოდ არსად მივლია, თვითნასწავლი ვარ. ვიღებდი იმას, რაც გამომდიოდა და ეს ბევრისთვის საინტერესო აღმოჩნდა. შეიძლება, კონკრეტული ფოტოს დეტალებს მეც კი ვერ ჩავწვდე, მაგრამ ვინც ნახულობს, მათთვის საინტერესო იყოს.

თავიდან ცეკვაც ჰობის დონეზე დავიწყე და მერე პროფესიად იქცა. ასევე იყო ფოტოგადაღებაც – ვერთობოდი. არადა, ხუთი წელია ბანკში ვმუშაობ, რაც აბსოლუტურად სხვა სფეროა.

.

.

ვფიქრობ, როცა რაღაც კარგად გამოგდის, არ უნდა გაჩერდე და ბოლომდე გამოსცადო შენი თავი. მაქვს ნებისყოფა და მიზანს რომ ვისახავ, უკან არ ვიხევ. ვიყიდე პროფესიული ფოტოაპარატი და ინტერნეტით შევისწავლე ფოტოს დამუშავება, განათება… საქართველოში ამ მხრივ სიღრმისეულად განათლება ცოტა ძნელია. თუ ვინმე რამეს აკეთებს, მისგან ბოლომდე ინფორმაციას ვერ მიიღებ, მხოლოდ რაღაც ეტაპზე. ძირითადად, მე თვითონ შევითვისე ყველაფერი, ცვლილებებსაც ვამჩნევ და ვხედავ, როგორ ვიზრდები. მინდა ღრმად შევისწავლო ფოტოგრაფიის “გრამატიკა”. გარკვეულწილად, მეშინია ამან არ დამაკარგვინოს თვითმყოფადობა და არ ჩამსვას ჩარჩოში -ეს სწორი ხაზი არ უნდა იყოს დახრილი~. არაფერმა მინდა შემბოჭოს, თუმცა ადამიანს მაინც გინდა, რომ პროფესიონალმაც დადებითად შეგაფასოს.

.

.

სხვის აზრს ყოველთვის ვიზიარებ. ფოტოებს ქართულ საიტებზე და სოციალურ ქსელში ვდებ ხოლმე, სახელით – VAZHAK. რამდენიმე საიტს საერთოდ შევეშვი, შევნიშნე, რომ არაადეკვატური კრიტიკა წამოვიდა. ვფიქრობდი, რაც უნდა ის თქვან, მაგრამ რეალურად, მაინც მიგაქვს გულთან ახლოს.

.

.

წლებია, “ვერნისაჟში” ვცეკვავ.

მე და ჩემი მეგობარი-მოცეკვავე, დაბადების დღეზე ერთად მოვხვდით. ჩემი პლასტიკა მოეწონა და თემურ მეტრეველის სტუდიაში მიმიყვანა. სამსახურში, რომელიც უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ დავიწყე, შედარებით თავისუფალი გრაფიკი მქონდა და ცეკვით ვერთობოდი. მერე იმდენად ჩამითრია, კონკურსებზე დავიწყე გამოსვლა, შემდეგ თეა გობეჯიშვილმა სტუდია “ვერნისაჟი”დააარსა და მივედი. ისინი ერთადერთები იყვნენ საქართველოში, რომლებიც ამ სფეროში რაღაც ახალს ქმნიდნენ.

მახსოვს, პირველად “შერატონ მეტეხი პალასში”, “ვერნისაჟის” ვარსკვლავის გახსნაზე ვიცეკვე. ეს განსაკუთრებულად ემოციური დღე იყო ჩემთვის.

.

.

ჩემი  სამსახური ძალიან მიყვარს. დასაწყისი აქაც ხალისიანი იყო – მეგობარმა ჰალსტუხი მაჩუქა.

მაჩუქა და ხუმრობით ვთქვი, როგორ მიხდება, ბანკში ხომ არ დამეწყო მუშაობა-მეთქი. ავდექი და თავისუფალ ვაკანსიაზე მართლა გავაგზავნე CV. გავიარე გასაუბრება და…

მიმიღეს.

ასე დავიწყე აქ მუშაობა.

თავიდან მეხუმრებოდნენ – სკამზე რომ ზიხარ, ალბათ, იქაც ვერ ჩერდები და ცეკვავო. ასე ვერ ვიტყოდი, თუმცა  ყოველთვის ვიყენებ შანსს, რომ “ვერნისაჟთან” ერთად ვიცეკვო.

.

.

ცეკვამ ძალიან ბევრი რამ შემძინა. აქ მყავს ბევრი მეგობარი, რომელთა გარეშე ვერ წარმომიდგენია, როგორ უნდა მეცხოვრა ეს წლები. “ვერნისაჟი” ჩემი სახლია, სადაც ერთად გაგვიზიარებია ბევრი ტკივილი და სიხარული. დავდიოდი გასტროლებზე _ თურქეთში, რუსეთში, საბერძნეთში, ისრაელში, საქართველო ხომ მოვლილი გვაქვს.

კორპორატიულ საღამოებზე ხშირად მთხოვენ, ვიცეკვო. თავიდან, სანამ ჩემს ამბავს გაიგებდნენ, გაოცდნენ. ისეც მომხდარა, ჩემს თანამშრომლებს არ სცოდნიათ, რომ ვცეკვავ და მოულოდნელად ვუნახივარ სცენაზე. ბოლო დროს კამერების წინ იშვიათად ვჩნდები.

ვაჟა შესანიშნავ ფოტოსერიებს იღებს. ცეკვა ეხმარება, რომ მოდელი აამოძრაოს და ერთი ადამიანი ბევრ ლამაზ, განსხვავებულ კადრად აქციოს. სცენა გასწავლის, როგორ უნდა დადგე ისე, რომ ლამაზად გამოჩნდე, შესაბამისად, იცი, როგორ უნდა დააყენო მოდელი კადრის წინ, რომ ფოტოები სხვებსაც მოეწონოთ.

.

შეიძლება, ადამიანს დიდი ნიჭი ამ მხრივ არ ჰქონდეს, მაგრამ შინაგანად ეცეკვებოდეს. როცა მუსიკა მესმის, თვალწინ პლასტიკური მოძრაობები წარმომიდგება. ამას ფოტოებშიც ვხედავ. მოცეკვავე გადავიღე ლონდონში.  მოძრაობები, რომელიც მან გააკეთა, ახლოს იყო ჩემთან.

.

.

მოგზაურობებზე ვეკითხები, ბევრი ქვეყანა აქვს ნანახი. ესპანეთი?! ესპანეთზე მიამბე.

ბარსელონა  ძალიან ლამაზია, მრავალი ღირსშესანიშნაობით, გამორჩეული არქიტექტურით,   თუმცა  ძალიან  ხმაურიანი.  ჩემი სასტუმროც ერთ-ერთ ყველაზე ხმაურიან ადგილას იდგა,  ვიფიქრე, იქ აღარ დავბრუნდებოდი, თუმცა წელს მივხვდი, რომ მაინც მენატრება – ამ ზაფხულს ამსტერდამსა და ლონდონში შევხვდი, სადაც ისე ციოდა, რომ ვინატრე, ნეტა,  ბარსელონაში დამსვა-მეთქი. შარშან პარიზული ზაფხული მქონდა. იქაც ციოდა, თან ისე, რომ მაღაზიაში შევედი და რაღაცები ვიყიდე. რამდენიმე დღეში ბარსელონაში გადავფრინდი და ვირუჯებოდი.

ამით ვისვენებ – ბევრს ვმოგზაურობ. ეს ჩემი ჰობია.

.

buy cialis daily online

.

გარდა გასტროლებისა, საკუთარ თავს მეც ვუწყობ “გასეირნებებს”. ყველაზე მეტად ლონდონი მიყვარს, ვგრძნობ, რომ მიუხედავად ღრუბლიანი ამინდებისა, “ჩემია”. ალბათ იმან შემაყვარა, რომ იქ ერთხანს ვსწავლობდი, ვცხოვრობდი და თავს ტურისტად არ ვგრძნობდი. ჩემი ახლანდელი ოცნებაა, ნიუ-იორკში, ბროდვეიზე მიუზიკლები ვნახო.

მოგაზურობს, სწავლობს, ვითარდება და როცა მოიწყენს, მეგობრებს შინ ეპატიჟება. ხობიდან წლების წინ ჩამოვიდა თბილისში და თხუთმეტი წელია, გზას ასე, დამოუკიდებლად მიუყვება.

სიყვარული?!

ვუყურებ და ვფიქრობ, რომ გულთან ადვილად არავის უშვებს.

.

cheapest prednisone online Prednisone natural alternative – ასეა, არა?!

– კი და არაც. მიმნდობი ვარ, თუმცა ადვილად ვერ ვუმეგობრდები. სამაგიეროდ, მერე ბოლომდე გულწრფელი და ერთგული ვარ. ამის გამო ხანდახან, მტკენია კიდეც. როცა მიყვარს, ჩვეულებრივი ვარ. განსაკუთრებული სიურპრიზები არ მჩვევია, უბრალოდ, ბევრს ვფიქრობ და სულ მენატრება.

.

.

სანამ საუბარს დავამთავრებთ, ვაჟას ერთ შეკითხვას ვუსვამ.

.

პასუხის ისე მეშინია, რომ არ მინდა მოვისმინო, არ მიყვარს ის, რასაც ამ კითხვაზე მპასუხობენ და უნებურად თავს გვერდით ვატრიალებ. ვაჟა იღიმება.

– არა, მე აქ კარგად ვარ!

მე ისევ ვტრიალდები მისკენ და  ვიღიმები.

ამბობენ, ცხოვრება მრავალფეროვანიაო. თავისუფალ დროს იმდენი რამე შეგიძლია გააკეთო, ვერ დაითვლიო. ასეც არის…

მაგალითად, გაატარო შემოდგომის მშვენიერი საღამოები მყუდრო კაფეში, გაიცნო საინტერესო ადამიანები და შინ დაბრუნებულმა დიდხანს, დიდხანს ათვალიერო ფოტოები, სადაც მთელი სამყარო ცოტათი, სულ ცოტათი – სხვანაირია.