1950 წელი… ფრენკ სინატრა უკვე ცნობილი მსახიობი იყო, წარმატებულად იწყებდა კინოში კარიერას, სხვადასხვა რეიტინგებში პირველობას არ თმობდა და მის გამო ათასობით თაყვანისმცემელი ჭკუას კარგავდა. ავა გარდნერი, რომელსაც იმ დროს კინემატოგრაფი დიდად არ აინტერესებდა, სინატრას პოპულარობაში არ ჩამორჩებოდა. საკმაოდ მოთხოვნადი გახლდათ ჰოლივუდში, უამრავი ადამიანი მას მსოფლიოს ულამაზეს ქალად მიიჩნევდა და “ჰოლივუდის პირველ შავგრემანს” უწოდებდა, თაყვანისმცემლების რიგი კი ძვირად ღირებული საჩუქრებით, უსასრულო იყო.

ეს გახლავთ სტრიქონები წერილებიდან, რომლებსაც მარია კალასი თავის შეყვარებულს, არისტოტელე ონასისს წერდა მას შემდეგ, რაც მან ამერიკის პრეზიდენტის ქვრივზე, ჯეკი კენედიზე იქორწინა. საოპერო დივა ცდილობდა დაეწყო ახალი ცხოვრება მის გარეშე, დაევიწყებინა ყველაფერი, ბევრს მუშაობდა, იშვიათად წერდა ფირფიტებს. მაგრამ გულის მოტყუებას ვერ ახერხებდა –  აზრები გამუდმებით აბრუნებდა საყვარელ ადამიანთან და მასთან გატარებულ დაუვიწყარ დღეებთან…

დოქტორ ფოქსის ეფექტი მდგომარეობს იმაში, რომ აუდიტორიის წინაშე გამომსვლელი თავისი ორატორული ოსტატობით, არტისტულობით, ქარიზმატულობითა და პუბლიკისადმი კეთილგანწყობით ახერხებს სალექციო მასალის უაზრობისა და უსარგებლობის დამალვას.

სიკვდილამდე ორი დღით ადრე ფედერიკო ფელინიმ მითხრა: “როგორ მინდა, ისევ შემიყვარდეს!”

განცვიფრებული ვიყავი! ბოლო ზღვარზე, ადამიანს ისევ სურდა, განეცადა სიყვარული, ღრუბლებში ეფრინა, დამორჩილებულიყო იმას, ვისაც გინდა დაემორჩილო, სულში ესმინა საორკესტრო მუსიკისთვის… ის ქალზე არ საუბრობდა, მას უნდოდა ეთქვა, რომ სიყვარული – მისი ცხოვრების ყველაზე ჯადოსნური მომენტია.